In dertig hoofdstukken schrijft Annelies Verbeke over Alphonse, een huisschilder van Senegalese komaf die zich met zijn vriendin Kat vestigt op het Vlaamse platteland.

Dertig dagen leidt hij het gelukkige leven van een goed en aardig mens; de huisschilder, die iedereen graag behulpzaam is. De wereld kan niet stuk, de man blijft welgemanierd en blijmoedig ondanks de ingekeerdheid en het verholen racisme van de Vlamingen in zijn buurt.

Naarmate het verhaal vordert blijkt echter dat de wereld om hem heen niet zo aardig is, verre van dat zelfs en dan blijkt dat Alphonse met z’n eindeloze hoeveelheid goede wil hier niet tegen is opgewassen.

De solitaire wolk tegen de blauwe hemel speelt in het laatste hoofdstuk een cruciale rol. Pas dan snap ik de 30 dagen van de titel en de reden waarom die wolk op het omslag staat: een prachtige combinatie

Wat een prestatie van Annelies Verbeke om een dergelijk geëngageerd verhaal met een voortvarendheid en lichtheid te schrijven.

In het laatste hoofdstuk deelt ze de genadeklap uit, ik zag het aankomen en tegelijkertijd wilde ik het niet zien. Aangedaan sloot ik het boek.