Debielen worden ze genoemd, de kinderen die in de jaren negentig zijn gedumpt op het internaat in een buitenwijk van Tbilisi, Georgië.
Zij moeten zich staande houden met leraren die zich vergrijpen aan hun pupillen.

Zoals aan Lela, een 18-jarig meisje dat een parkeerplaats op het internaatsterrein bewaakt, waar ze in het wachthokje slaapt. Ze beschermt de kinderen op school en ze spoort hen aan hun lot in eigen handen te nemen.

Bij de vrolijk klinkende titel ‘Het perenveld (მსხლის ველი)’ zie ik een boomgaard voor me met perenbomen vol sappige, zoete peren. Niets is minder. In het boek van Georgische Nana Ekvtimisjvili (1978) is de perentuin een nabijgelegen, zompig veld met wat perenbomen, een veld waar de kinderen stiekem bijeenkomen.

Alleen daar voelen zij zich vrij. In de liefdeloze wereld van Ekvtimisjvili is dat het enige ertoe doet. Het resultaat is een hartverscheurende roman over een geschiedenis uit een bijna vergeten uithoek van Europa.