De titel van het boek van Thomas Verbogt klinkt als een zucht van verlichting, zo van: eindelijk daar is de zee, eindelijk daar is het water. De verzuchting komt uit de mond van Boudewijn , de zee die hij dan heeft bereikt is de zee van het kustdorp Bergen aan Zee.

Boudewijn is een typische Verbogt-held, een charmante man die veel tobt en die vol melancholie terugblikt op zijn leven. De plotselinge dood aan zijn boezemvriend Sam heeft een stroom aan herinneringen op gang gebracht.

Sinds zij elkaar aan zee als jonge jongens leerden kennen zijn zij hecht bevriend geraakt. Ruim veertig jaren later sterft Sam. Bo ‘erft’ de moeder van Sam, Judith en zijn psychiater Julia. Met haar gaat hij weer naar de zee uit zijn jeugd, de plek waar zijn leven begon met Sam. Het einde suggereert dat Julia en Bo samen verder gaan.

Thomas Verbogt is in mijn ogen een ondergewaardeerd auteur. Hoewel hij inmiddels een behoorlijk oeuvre bijeen geschreven heeft prijkt er in zijn boekenkast geen bokaal, geen oorkonde of medaille van een degelijke literaire prijs. Wat een omissie.