Ik aarzelde om ‘Wat je van bloed weet’ , het nieuwe boek van Philip Huff te gaan lezen. Het boek was door de pers goed ontvangen maar ik had gewoon geen zin in weer een verhaal over geweld en herinneringen aan een nare jeugd.
Uiteindelijk heeft mijn nieuwsgierigheid het gewonnen en ben ik het boek gaan lezen. En al gauw werd ik geraakt door het verhaal over de drie kinderen in het Gooische gezin. Het boek was helemaal geen autobiografische uitbarsting, geen larmoyant egodocument maar een behoedzaam verhaal over een gevoelige jongen, die opgroeit in een gezin waar een sfeer heerst van constante agressie en mishandeling en waar de ouders geregeld fysiek met elkaar op de vuist gaan.

Huff vertelt het verhaal in de tweede persoon, alsof het niet hém, maar een buitenstaander betreft. Het is even wennen aan die stijl maar al gauw vind ik het heel toepasselijk voor een pijnlijke roman als deze. Als de jongen volwassen is wordt duidelijk wat de impact is van zijn gewelddadige jeugd. Jaren later is hij in staat om afstand te nemen van de terreur uit zijn jeugd en zijn eigen weg te gaan.
Een belanghebbend boek.