Het was zo afgesproken. Hij had wel geprobeerd te onderhandelen. Hij had gezegd: ik red me wel, ik heb nu mijn rijbewijs. Maar zijn ouders waren niet gezwicht…

Het is de dag dat Théo op kamers in de stad gaat wonen.  Zijn moeder Anne-Marie zal eraan moeten wennen dat Théo echt niet elk weekend thuis zal komen, echt niet.
Voor Anne-Marie is dit moeilijk te aanvaarden, het idee dat haar jongste kind nu ook het huis uit gaat en dat haar rol als moeder is uitgespeeld, is onverteerbaar voor haar. 
Anne-Marie weet dat ze haar kind los moet laten maar weten is iets anders dan voelen en het voelt nog helemaal niet als iets positiefs. Het voelt als leegte en wanhoop en de goedbedoelde adviezen en dooddoeners van haar man of haar vriendin helpen absoluut niet.

‘Het laatste kind’ speelt zich af in één dag en is daarmee een klein verhaal, maar tegelijkertijd grootste literatuur. Het zou zo gemakkelijk zijn om Anne-Marie belachelijk te maken in haar verdriet en Théo een ondankbare jongen te noemen. Maar Philippe Besson houdt van zijn personages en beschrijft ze liefdevol en fijnzinnig.