Het is lente. De boomgaarden bloeien, de velden kleuren groen. En de hemel kleurt… paars. De bewoners van het dorpje Taranivka weten niet wat ze zien van deze hemel op zaterdag 26 april 1986. Na een etmaal afwachten pakt een dorpeling de telefoon en informeert bij het partijkantoor in de stad. ‘Er is niets aan de hand, kameraad. Alles is zoals het hoort’, klinkt het. Kort daarop moeten alle dorpsbewoners vertrekken, weg uit hun huizen. Zonder uitleg. En voorgoed. De kerncentrale van Tsjernobyl vlakbij hun dorp is geëxplodeerd.
Tegen deze achtergrond vertelt Frank Nellen het verhaal van Dani en Pavel, schoolvriendjes in dit dorp vlak boven Kiev. Ik kende de auteur van ‘De onzichtbaren’ niet maar na lezing van dit verhaal zal ik zijn naam niet snel vergeten.
Jaren na de kernramp gaat Dani op zoek naar zijn jeugdvriend Pavel. De eerste zin van het boek waarin Dani ’s nachts naar de radio luistert is hierbij een schakel. Deze zoektocht vormt het spannende laatste deel van de roman. Het toont duidelijk hoe het mis is gegaan met het eens zo machtige Sovjetimperium en hoe mis het is met het huidige Rusland.