Er is 20 jaar verstreken als Eilis terugkeert naar haar geboorteplaats in Ierland. Niets is meer hetzelfde, haar omgeving niet, de mensen niet en 20 jaar Amerika hebben haar ook een ander mens gemaakt. De tijd kan niet meer teruggedraaid worden. Is het temp perdu?

Vanaf de allereerste regels houdt 'Long Island' me in zijn greep. Want wie maakt mee dat een vreemde man op je stoep woedend aankondigt dat jouw echtgenoot de vader is van een baby op komst bij zijn vrouw en dat hij, de bedrogene, de baby onder geen beding zal grootbrengen.

Eilis,  bekend uit het eerdere boek van Toibin, is bij het horen van dit bericht verbijsterd.
Ze besluit om naar Ierland te gaan om na te denken over haar huwelijkscrisis en om haar oude moeder in Enniscorthy te bezoeken.

Ze treft een heel ander Enniscorthy aan dan toen ze er in de jaren 50 woonde emigreerde naar de VS. Kan ze hier op haar Ierse geboortegrond weer aarden en kan de tijd teruggedraaid worden?
Prachtig, hartverscheurend verhaal vol melancholie over weggaan en terugkomen en wat dat met de tijd doet.