Uitgeverij de Arbeiderspers heeft ‘Het liefdespaar van de eeuw’, de roman van Julia Schoch uitgegeven alsof het een op zichzelf staande roman is en niet, wat het in werkelijkheid is, deel 2 van de trilogie ‘Biographie einer Frau’ . Ik hoop dat de Arbeiderspers besluit ook de andere 2 delen te laten vertalen en uit te geven.
In ‘Het liefdespaar van de eeuw’ is de vertelster bij aanvang van het verhaal tot de slotsom gekomen dat ze weg wil bij haar man. Met de zin: “Ik ga bij je weg’ opent het boek. Ze beseft dat ze deze woorden direct moet uitspreken als hij binnenkomt, niet moet dralen, genoeg moed moet hebben om de magische woorden te uiten. Toch lukt het haar steeds niet, de onherroepelijkheid van het gezegde schrikt haar af. Dit ‘willen zeggen en niet durven’ heeft me als lezer gedurende het gehele boek in de greep gehouden.
Schoch beschrijft overtuigend en ijzersterk de verliefdheid aan het begin van hun relatie, het leven op de universiteit in de DDR, de volledige overgave aan hem en zijn manier van leven. Met de jaren komt de verwijdering tussen hen beiden: de komst van de kinderen nam van lieverlede zijn plaats in. De dagelijkse sleur gaat geleidelijk aan over in frustratie, woede en ten slotte zelfs in onverschilligheid. Of zoals ze op bladzijde 122 schrijft: "In het begin is alles eenvoudig. Later wordt alles moeilijk. Waarom wordt alles moeilijk terwijl het eerst zo simpel was?" Zo gaan de jaren voorbij, ze raakt afgestompt van haar gevoelsleven, ze is haar voornemen bijna vergeten. En daarmee zet de auteur je aan het denken over de vraag: wat maakt dat we in onze relaties blijven en wat maakt dat we weggaan?
