De walvis strandde 's nachts op een van de platen voor het eiland.

Het 18-jarige meisje, Manod speelt de hoofdrol in ‘Walvistij’, het debuut van Elizabeth O’Connor. Manod woont met haar zusje Llinos en haar vader Ba, een kreeftenvisser op het eiland met slechts een handjevol andere eilandbewoners. Het is 1938 en af en toe horen ze nieuws over een mogelijke oorlog die op komst is.

Manod is slim, spreekt naast Welsh ook vlot Engels en ze droomt van een ander leven, van een toekomst op het vasteland, Llios wil op het eiland blijven wonen, ze weigert te groeien en Engels te lezer als stil protest tegen het dood gaan van hun moeder.

Op een dag spoelt een walvis op het strand aan. De vis sterft uiteindelijk maar blijft op het strand liggen en gaat rotten.
Bijna tegelijkertijd komen twee antropologen het eiland bezoeken. Zij willen het leven en de folklore van de verdwijnende eilandgemeenschap vastleggen en zien in Manod een handige assistent-vertaler. Integer blijken ze niet te zijn.

Mooi en knap zoals O’Conner met deze ingrediënten en in de korte hoofdstukken het beeldrijke verhaal vertelt over de idealen, wensen en teleurstellingen van Manod. Haar teleurstelling in de twee wetenschappers die haar bedriegen en alleen achter laten, berooft haar niet van haar wil ooit naar het vasteland te gaan.