In ‘Het enige verhaal’ gaat Barnes op zoek naar de achtergrond van de bijzondere liefde tussen Susan en Paul, hij student en 19 jaar oud, zij getrouwd en moeder van twee dochters, 48 jaar oud.
Wat een gedurfd verhaal.

De twee zijn dol op elkaar, dankzij haar lef en haar geld kunnen ze het stadje vol roddels ontvluchten en in Londen gaan wonen. Daar gaat het langzamerhand bergafwaarts met hun relatie. 

Ontroerend hoe Barnes de  ontluisterende neergang van hun relatie en Susans verslaving beschrijft en ook indrukwekkend hoe Paul al die tijd trouw blijft aan zijn geliefde.

Barnes vertelt zijn verhaal vanuit Paul, eerst als jongen zonder enig gevoel voor schaamte, later als oudere man terugkijkend op de grootste liefde van zijn leven.

De blik van de jonge Paul op hun relatie en het leven gaf me soms een ongemakkelijk gevoel. Hij ziet pas aan later wat er destijds in het stadje, op de tennisbaan is gebeurd.

Barnes lijkt zich in dit boek af te vragen: Wat is nu het enige echte verhaal van deze liefde? Om een antwoord te vinden op die vraag is Paul zijn hele leven op zoek naar citaten over liefde, hij noteert ze in een dagboek, denkt erover na en streept de meeste weer door. De omslag is een weerslag van dit proces en sluit aan bij de vraag: Wat is liefde.