Bekijken of bekeken worden, het is de rode draad in de nieuwe roman van Christophe Boltanski ‘De voyeur’. De uit Frankrijk afkomstige auteur schrijft een roman over het waargebeurde leven van zijn moeder, autofictie zou Manon Uphof het noemen.

In de in de jaren vijftig was zijn moeder actief in de strijd voor een vrij Algerije. Ze woonde in Parijs en schaarde zich achter de uitgangspunten van de Algerijnse onafhankelijkheidspartij FNL (Front de libération nationale) en leefde daardoor vrijwel ondergronds.

Boltanski komt er bij haar overlijden achter dat zij zelfs een actief lid van deze partij is geweest. In haar nalatenschap vindt hij een manuscript waarin zij een verhaal schrijft over een voyeur die allerlei mensen volgt. Is het de realiteit?

Afwisselend geeft de verteller delen uit het manuscript weer en haalt hij herinneringen op aan haar als zijn moeder. Hij herinnert zich hoe zij steeds meer mensenschuw wordt, zich afwendt van de samenleving en hoe ze zich in haar appartement opsluit.

Het boek heeft een sfeervol omslag in zwart wit, rook kringelt de schemerlamp binnen. Moeder en zoon lezen in de lichtkring, het is 1954.