Verhalen over gevoelige jongens lees ik graag. Zoals over Shuggie Bain, de jongen in het boek van Douglas Stuart.

Shuggie groeit op in het armoedige gezin met zijn moeder Agnes, verslaafd aan alcohol en met Shug, de onbetrouwbare vader met de losse handen.
Tegen een rauwe wereld vol geweld, verslaving en mishandeling brengt hij zijn jeugd door. Zijn oudere broer en zus gaan er al vroeg vandoor, ook vader Shug neemt de benen maar Shuggie blijft consciëntieus en blijft trouw thuis bij zijn moeder.

Als de vrijers van Agnes haar vervolgens stuk voor stuk in de steek laten blijft Shuggie geloven dat zij door zijn goede zorgen van de drank afkomt. De werkelijkheid blijkt minder rooskleurig te zijn. 

Shuggie  vertelt met tedere stem het verhaal van zijn leven in een schrale woonwijk van Glascow met zicht op de mijnen. Hij geeft niet op, hij is een overlever, een creator, net als de auteur Douglas Stuart die met het op zijn eigen leven geënte boek de Booker Prize 2020 won.
Ik moest denken aan het boek van Ocean Vuong ‘Op aarde schitteren we even’ . Hier lezen we over Hondje, de jongen die de liefdevolle beschermer is van zijn analfabetische moeder.