Julia Franck vertelt nuchter over het leven van het meisje Julia, dat opgroeit tegen de achtergrond van de Duitse geschiedenis.
Julia groeit op in volstrekt chaotische omstandigheden, haar vader kent ze niet en haar moeder is niet in staat om goed voor haar en voor haar tweelingzusje te zorgen. Zij voelt zich het kind dat nooit gewenst is, niet gezien wordt en vol schuldgevoel en schaamte de chaos en de verwaarlozing verbergt.
Ze vluchten als zij acht jaar is naar het vrije West-Duistsland waar moeder en dochters zeven maanden in een opvangkamp verblijven.
Als dertien jarige verlaat Julia het ouderlijk huis en gaat naar Berlijn, alleen. Al die jaren heeft ze een dagboek bijgehouden waarin ze verslag doet van haar leven in de werelden waarin ze terecht kwam: Oost-Berlijn en de angst voor de geheime dienst de Stasi, de uitputting in het vluchtelingenkamp Berlin-Marienfelde en vervolgens de pesterijen op school op het platteland in Noord-Duitsland in het vrije Westen.

Julia Franck schreef tien jaren na ‘de Middagvrouw’ weer een indrukwekkend boek, een verhaal zonder vals sentiment of wrok. Een verhaal dat staat.