De beginzinnen van het boek vond ik zo mooi dat ik ‘Het gouden uur’ meteen kocht. Het duurde echter even voordat ik begreep waarover het verhaal ging en door had wie wie was, waar het verhaal zich afspeelde en in welke tijd. Had ik te snel gelezen en daarmee details over het hoofd gezien?

Na ca. dertig bladzijden raakte ik thuis in het verhaal over de drie gemankeerde figuren: de eenzame Mari, de cynische Ahmed en Tarik, ooit bewaker in een berucht martelkamp.
‘Het gouden uur’ ontvouwt zich als een schrijnend verhaal over een hulpverlener, een slachtoffer en een dader, over hun idealen en mislukkingen en hun wens het goede te doen. Versteeg schrijft met veel empathie over deze drie en ik ben geboeid door en leef mee met hun zoektocht naar liefde en erkenning, hun verlangen naar veiligheid.
Fraai zoals af en toe een sprankje hoop, het zou ‘het gouden uur’ genoemd kunnen worden, tussen de regels te lezen is. In de fotografie is ‘het gouden uur’ het tijdstipt waarop het mooiste licht schijnt en daarmee de beste foto’s gemaakt kunnen worden. De titel heeft betrekking op dit licht, op de hoop. Het gouden moment is echter van korte duur, te kort voor de drie?
Een origineel boek, beeldschoon en duister.