Ik ben dol op het werk van de IJslandse auteur Jón Kalman Stefánsson, ik houd van zijn poëtische stijl en van zijn liefde voor de natuur, ik houd ook van zijn wanhoop, zijn vreugde en zijn duisternis. Al die emoties zijn aan mij besteed en ze zijn gelukkig ook weer aanwezig in zijn laatste boek, het raadselachtige ‘Jouw afwezigheid is duisternis’.

Een man is zijn geheugen kwijt. Hij zit in een kerk maar hij herinnert zich niets. Zo begint het verhaal, vooraf gegaan door het motto: ‘Vertel mijn verhaal en ik krijg mijn naam terug’.
De man zonder naam en zonder verleden gaat op zoek naar het antwoord op de vraag: ‘Wie ben ik?’

In prachtige en ontroerende verhalen, soms bizar, soms mysterieus en onbegrijpelijk, ontrolt zich het leven dat hij geleefd kan hebben. Een leven vol humor en verdriet, met liefdesgeschiedenissen en verraad. De verteller springt voortdurend van het ene verhaal naar het andere, van het ene mysterie naar het andere zonder zich te storen aan ruimte of tijd.

De man zonder naam vindt, als hij na veertig jaar terugkeert naar het huis van zijn opa, een brief die van belang om het raadsel op te lossen.