Met een prachtige zin, die de helft van de eerste bladzijde beslaat, begint het fenomenale verhaal over Noen Merckem. Noen brengt zijn dagen door in een instelling in Kortrijk in de jaren na de Eerste Wereldoorlog. Hij is soldaat aan het front geweest, is gewond geraakt en weet zich niets meer te herinneren van het leven dat hij daarvoor heeft geleid.

Julienne, de vrouw die acht jaar op haar in de oorlog verdwenen man heeft gewacht, komt hem opeisen als haar verdwenen echtgenoot Armand Coppens, fotograaf uit Kortrijk.

Zij neemt hem mee en onwennig voegt hij zich naar haar leven met de twee kinderen. In de jaren die volgen raken ze met elkaar vertrouwd en gaan van elkaar houden. Totdat Armand nachtmerries krijgt en zich gebeurtenissen gaat herinneren.

Ik had nog nooit van de auteur Anjet Daanje (Wijster 1965) gehoord, had niets van haar gelezen. Dit boek is dan ook een grote verrassing en een uiterst aangename kennismaking. Een boek van grote klasse met een goed gedocumenteerde tijdsbeeld en met een kundige pen geschreven.

Van het begin tot het einde van het verhaal hield ze me in de ban. Iedere alinea begint ze met het woordje ‘En’. Waarom? Geen idee.