‘Wij zijn de nacht. Wij brengen duisternis en dronkenschap, kattengevechten, slaap en slapeloosheid, seks en sterfgevallen’.
Zo begint het boek van Gerda Blees, een verhaal over de dood van Elisabeth, de oudste bewoonster van de vierkoppige woongroep ‘Klank en Liefde’.

Wat volgt zijn vijf en twintig hoofdstukken waarin de gebeurtenis, het sterven van de uitgehongerde vrouw, steeds van uit een ander perspectief beschreven wordt.
Blees begint ieder hoofdstuk met ‘Wij zijn’ en geeft het woord dan aan een abstract onderwerp als het delict, de sinaasappelgeur, de twijfel, dagelijks brood. Zo belicht zij het vraagstuk ‘hoe is Elisabeth gestorven’ vanuit vijf en twintig invalshoeken en creëert ze met deze originele opzet een indringend en ontluisterend verhaal.
Het laatste hoofdstuk begint met ‘Wij zijn licht’ waarmee het verhaal rond de vier mensen die leefden van muziek en liefde, rond is.

Ik bewonder de manier waarop Blees bij mij verontrusting, verontwaardiging en berusting heeft opgeroepen in ‘Wij zijn licht’ en ook hoe ze compassie voor mensen met idealen als Melodie weet op te roepen.