Geen panser van metaal, sterk en ondoorgrondelijk maar een harnas van pleisters, eigendom van de gewonde Barend. Een sterke titel waarbij de woorden ook nog allitereren. Ik ga ervan uit dat een creatieve geest als Mutsears de titel heeft bedacht.

Mutsaers beschrijft (het lijkt soms meer vertellen) hoe zij eind 2001 na de plotselinge dood van haar jongere broer Barend zijn huis tevens haar ouderlijk huis, opruimt.

Samen met haar zusje gaat ze aan de slag, ze passeren alle kamers in het grote huis, halen herinneringen op en onderzoeken wat ze tegenkomen. Ze worden geconfronteerd met de grote eenzaamheid van hun schuwe broer die na de dood van hun ouders in z'n eentje in het ouderlijk huis woonde.

Met ontzetting, plezier en verdriet beschrijft Mutsaers de herinneringen aan hun jeugd in het huis in Utrecht, aan hun gestoorde relatie met de wonderlijke ouders, met name hun kille moeder.

Charlotte Mutsaers draagt het boek op aan de leden van dit gezin.