Jonathan en Bobby leren elkaar kennen in de jaren zestig tijdens hun schooltijd in Cleveland. Ze worden vrienden en later minnaars. Bobby’s leven wordt gekenmerkt door tegenslagen, Jonathans leven verloopt lichter. De twee ontmoeten elkaar weer in New York als Bobby intrekt bij Jonathan en zijn roommate Clare. Al gauw onstaat er een driehoeksrelatie en wordt uit de verbintenis tussen Clare en Bobby hun dochtertje Rebecca geboren. Het geluk lijkt onverwoestbaar totdat de mysterieuze ziekte zich aandient.

‘Huis aan het einde van de wereld’, de debuutroman van Michel Cunningham uit 1990, ontving vrijwel meteen lovende recensies. In 1996 verscheen de Nederlandse vertaling en las ik het verhaal voor het eerst. Nu ruim twintig jaar later las ik het weer en genoot ik wederom van het rijke verhaal, hoe gedateerd het inmiddels is. De ogenschijnlijk vrije en vrolijke manier van leven in de jaren zeventig van de vorige eeuw en de liefdevolle wijze waarop Cunningham zijn  hoofdfiguren, elk vanuit een eigen perspectief, hun visie op het leven laat vertellen, charmeerde me zeer. Maar een vrolijk boek schreef hij geenszins.