Het lijkt alsof de ballerina zojuist uit de tutu is gestapt en haar balletjurk en spitzen op het omslag heeft achtergelaten. De titel 'Stiller', in wit grafisch weergegeven, stut de jurk als de benen van de ballerina. Wat een mooi omslag.

De omslag sluit naadloos aan bij het mysterie rond Stiller. De uitgever heeft daarbij gebruik gemaakt van de papieren sculptuur van de Engelse kunstenares Susan Cutts, haar ontwerp van de tutu draagt de titel ‘Who knews where the time goes’, een folksong uit 1968 o.a. door Nina Simon vertolkt.

De roman is in de vorm van een dagboek geschreven. In zeven schriftjes schrijft Jim White vanuit zijn cel zijn herinneringen op waarmee hij iedereen wil overtuigen dat hij niet de beeldhouwer Anatol Stiller is.
De zin 'Ik ben Stiller niet!' komt dan ook vaak in het boek voor. White spreekt die zin bewust en met nadruk uit omdat hij meent dat hij onder de verkeerde identiteit in de gevangenis zit.
Ook Julika, de vrouw van Stiller, balletdanseres en wonend in Parijs, zegt haar verdwenen man in White te herkennen. Tijdens haar bezoeken aan de gevangenis verkennen de twee hun beider levens, ze voeren als het ware een liefdedans uit, een pas de deux. Deze 'dans' vormt de kern van het verhaal en krijgt vorm in het omslag van het boek.

Voor de Zwitserse architect, toneelschrijver en romancier Max Frisch betekent 'Stiller', bij uitkomst in 1954, een wereldwijde doorbraak.