Het was een aangename kennismaking met Thom Kettler, oud rechercheur en net als ik, genietend van zijn pensioen. Alleen in zijn appartement kan hij dagdromen en van de rust genieten, de gedachten meanderen in mooie zinnen en fraaie woorden door zijn hoofd. Wel wat veel voor een gezonde geest, dacht ik herhaaldelijk onder het lezen, want hoe scherp is zijn geheugen eigenlijk?

Aan dat vredige bestaan van Thom Kettle komt een einde als twee voormalige collega’s hem vragen om te helpen bij een oude zaak over een priester die verdacht wordt van kindermisbruik. Is dat dezelfde priester van wie Thom nachtmerries krijgt?

Het verhaal dat Sebastian Barry in ‘De verre voortijd’ beschrijft gaat over het misbruik van kinderen door de nonnen en paters op Ierse kostscholen en laat zien welke sporen geweld en misbruik nalaten. Wat herinnert Thom zich nog van deze wandaden waarvan zijn vrouw Jane en hij slachtoffers waren. En kloppen die herinneringen wel?

Vaak wist ik niet waar ik aan toe bent met deze onbetrouwbare verteller, was ik onzeker over wat waar was of niet. Maar dankzij de authentieke en prachtige stijl van de Ierse auteur bleef ik Thom vol sympathiek en compassie volgen. Hulde voor Sebastian Barry en de vertaler Jan Willem Reitsma.