Menig recensent had me gewaarschuwd voor ‘Lied van de profeet’ van Paul Lynch. Het zou een hardvochtig boek zijn, rauw en beklemmend. Desondanks was ik nieuwsgierig naar dit met de Booker prize 2023 bekroonde verhaal.

In de eerste zin van het boek:’ De avond is gevallen en ze heeft het kloppen niet gehoord’ is de spanning al voelbaar. Eilish, microbiologe en moeder van vier kinderen opent na de tweede klop de deur en ziet twee agenten op haar stoep staan.
Al snel blijkt dat een rechts radicale partij aan de macht is gekomen en dat iedereen die niet loyaal is aan het nieuwe bewind, wordt opgepakt.

Larry, haar man wordt opgepakt, haar zonen verdwijnen en Ellish raakt werkeloos. Naarmate de sfeer dreigender en wanhopiger wordt, neemt mijn bewondering voor de daadkrachtige Eilish toe. Ze is koppig, standvastig en naïef en ze weigert te geloven in het kwaad. Haar geloof in vrijheid en liefde als een ‘Lied van de profeet’ houdt haar op de been. Dat ze weigert te vertrekken naar een veilige plaats, zette me aan het denken.
Lynch toont de afbrokkeling van alles wat ooit als normaal werd beschouwd, tot er geen greintje beschaving is overgebleven.
Het maakt ‘Lied van de profeet’ tot een actueel boek, een aansporing om empathie te hebben voor al degenen die in nood verkeren.

Motto van het boek: “Prediker 1:9 – Hetgeen er geweest is, hetzelve zal er zijn, en hetgeen er gedaan is, hetzelve zal er gedaan worden; zodat er niets nieuws is onder de zon.”