Een vriendin raadde me ‘Duivels en heiligen’ aan, het boek waarmee de auteur Jean-Baptiste Andrea bij een breed publiek bekend werd. Wat een geluk dat ik haar advies heb opgevolgd want wat is dit een indrukwekkend verhaal.

Andrea vertelt over Joe , een 15 jarige jongen en enig kind, die in Parijs woont. Door het verongelukken van zijn ouders wordt hij naar het weeshuis ‘de Grens’ in Zuid Frankrijk gestuurd,een lieflijke plek om te verblijven maar in het weeshuis gaat het er ronduit sadistisch aan toe.
Met vlotte pen beschrijft de auteur het leven in het strenge katholieke weeshuis waar 43 jongen van 5 tot 15 getuchtigd worden. De harde werkelijkheid wordt afgewisseld met flashbacks over Joes rijke jeugd en zijn punctuele opvoeding waaronder les in pianospelen. Daarnaast weeft hij prachtige verhalen door het boek, zoals het verhaal over de torero en de witte stier of het verhaal over de Diorjurk van zijn moeder.
In het weeshuis biedt de piano hem een uitweg, hij mag bij hoge uitzondering pianoles gaan geven aan zijn 'buurmeisje'Rose. Na aanvankelijke onderlinge haat en onbegrip ontstaat er tussen de twee een band en besluiten ze samen te ontsnappen. 
Maar hun poging mislukt waarna Rose en Joe elkaar uit het oog verliezen.
Uiteindelijk leidt een ander, levensgevaarlijk plan van Joe en zijn vrienden tot een indrukwekkende eindspurt. Het slot van het boek is geen ‘eind goed, al goed’, want Joseph, de inmiddels oude man uit het begin, zal blijven zoeken naar zijn jeugdliefde Rose. Zij wilde later toch diplomaat worden? Daarom speelt hij zijn Beethovensonates, op elke piano, op alle luchthavens en stations, in de hoop dat ze hem hoort en herkent.