In een oud herenhuis in de Antwerpse wijk Borgerhout wonen Max en Manon met hun dochter Noah en poedel Kim. Hier bouwen Manon en Max (M&M) gezamenlijk en individueel aan hun toekomst en hun relatie.
Het gezin krijgt in de loop der jaren wel overeenkomsten met het oude huis: van een afstand heeft het allure, maar van dichtbij zie je de barsten en onvolkomenheden in het fundament. Zoals het huis vervalt, valt ook het gezin heel langzaamaan uiteen.

De Coster schrijft met een ironische ondertoon over deze jonge ouders en hun hoge verwachtingen. Hoe ze met hun dochter Noah bij uitstek het moderne, hoger opgeleide stadsgezin zijn geworden dat ze juist niet wilden zijn. Hoe hun levens uiteen zijn gaan lopen en hoe ontrouw op de loer ligt. Hoe alles net echt lijkt maar het eigenlijk niet is.

Het verhaal van Max en Manon wordt regelmatig onderbroken door intieme getuigenissen en herinneringen van De Coster zelf. Op zwarte pagina’s staan in witte letters intermezzo’s die zo persoonlijk zijn dat het soms wringt bij het lezen, maar die op hun beurt een rijke toevoeging blijken te zijn.
Het omslag bestaat uit een gedeelte van het voorhoofd van Saskia de Coster met het linkeroog, een foto gemaakt door fotograaf Koos Breukel en in craquelé afgebeeld. Het verval in beeld gebracht.
De Coster schreef de laatste versie van de roman in het Koninklijke Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen, in een glazen hok afgezonderd van het publiek. Ze sliep en werkte er gedurende de maand februari.