Ik las het boek al in de jaren tachtig van de vorige eeuw, onlangs las ik het opnieuw en ik was weer diep geroerd door dit kleine, 118 bladzijden tellende verhaal van Jona Oberski.
In 1978 verscheen zijn ‘Kinderjaren’ voor het eerst, Inmiddels is het in Nederland al zesentwintig keer herdrukt en in meer dan vijftien landen vertaald.

De naamloze, joodse hoofdpersoon van ‘Kinderjaren’ is aan het begin van het boek nog een kleuter, die zich door zijn moeder laat troosten, Op de laatste bladzijde zegt zijn pleegmoeder hard tegen hem: ‘Je bent geen kind meer.’ 
Oberski vertelt in de novelle over de ervaringen van dit jongetje en daarmee vertelt hij zijn eigen verhaal als kind in de Tweede Wereldoorlog. Hoe zijn ouders en hij worden vernederd en gedeporteerd, hij laat je door de ogen van een vijfjarige joodse jongen naar de verschrikkingen kijken.
Als lezer weet je meer van de gruwelijkheden en dat maakt het naïeve verhaal van het kind nog schrijnender. Misschien is deze stijl de enige manier voor Oberski om de gruwelijkheden van de concentratiekampen te verwoorden.
Het hoofdje van de jongen op het omslag in zwart wit is al even indrukwekkend als het verhaal.