Ik ken Ocean Vuong van zijn debuut ‘Op aarde schitteren we even’, een boek waarvan ik van begin tot het eind heb genoten. Natuurlijk las ik de afgelopen weken zijn tweede roman ‘De keizer van Gladness’. Maar de opwinding en bewondering die ik destijds voor zijn debuut voelde, was bij dit boek minder aanwezig. Het verhaal kent teveel momenten van traagheid met scènes die soms zo uitgerekt zijn dat langdradigheid op de loer ligt.

Vuongs hoofdpersoon heet Hai, een jongen die moederziel alleen is en het leven moe. Hij wil zelfmoord plegen door van de brug te springen maar een oude vrouw houdt hem tegen. Met mededogen voor zijn personages, beschrijft Vuong hoe Hai en de oude vrouw Grazina vriendschap sluiten en aan elkaar gehecht raken. Ze helpen elkaar en Hai trekt in bij de dementerende Grazina. Ze vertellen elkaar hun levensverhalen die voor de lezer zeker boeiend zijn. Het uitzichtloze bestaan van Hai en Grazina met armoede, verslaving, migratie en rouw vertelt Vuong met een zeldzaam soort zachtheid.

Vuong werd in 1988 geboren in Saigon, als zoon van een Amerikaanse soldaat, een boerenzoon uit Michigan die tijdens de oorlog verliefd was geworden op een Vietnamees meisje. 
Toen Vuong twee was, vluchtte hij met zijn familie via een kamp in de Filipijnen naar de Verenigde Staten. Zijn moeder, die nooit Engels leerde, ging zoals zoveel Vietnamese vrouwen werken in een nagelsalon in Hartford, Connecticut. Zelf werkte hij als tiener illegaal op een tabaksplantage.
Het is moeilijk om in Hai geen echo's te horen van Vuongs eigen jeugd. Opgegroeid in de marge, queer en worstelend met de dubbele rol van migrantenzoon en intussen gevierd schrijver vertrekt wat hij schrijft altijd vanuit zijn persoonlijke ervaring. Taal is daarbij een toevluchtsoord.