Haar jeugdboeken maakten in de jaren tachtig al veel indruk op me, ‘Deesje’ is daarbij mijn favoriet. Van haar romans geniet ik eveneens, zo ook van ‘Ik dacht dat jij’, haar nieuwste boek, een roman met een raadselachtige titel over echtpaar waarvan de man manipulatief is. Hij is een nare echtgenoot voor zijn vrouw, de violiste Zigi. De man voelt zich steeds tekortgedaan en hij aarzelt niet om bij tegenspraak de oorzaak buiten zichzelf te zoeken. Een treffend voorbeeld is de dialoog:

‘Krijg ik geen koffie? zei ik. Ik dacht dat jij niet wilde. Jij dacht! Jij dacht! Ze zei dat ze wel even een kopje voor me zou inschenken. Kleine moeite, zei ze. Nee, Zigi! Nu is het te laat! Jij denkt alleen maar aan jezelf en je staat in de weg!’

De ik is degene die niet doorheeft dat er toch echt iets gestoords aan hem kleeft, zo mag hij zijn dochter uit een eerder huwelijk al jaren niet meer zien en het drinken van vier flessen wijn per dag is ook niet gangbaar, dacht ik zo.
Bij mij rees dan ook al snel de vraag: hoe verhoud ik me tot zo’n onsympathieke hoofdfiguur? En waarom doet Zigi niets, waarom blijft ze bij hem?
Het sterke van het verhaal is dat ik zo betrokken raakte dat ik nieuwsgierig werd naar de afloop en doorlezen de enige optie was.

Het is wel opletten geboden bij Joke van Leeuwen want er staat niets voor niets. Door de kronkels van de man was ik afgeleid en had ik niet meteen door wat er nog meer aan de hand is. ‘Ik dacht dat jij’ blijkt fijnzinniger en subtieler dan ik aanvankelijk dacht.  Wantrouw daarom zijn stem.