Anne Provoost schreef het boek ‘In de zon kijken' al in 2007. Ik herlas het en ik was weer in de ban van Chloë, het meisje dat haar dagen slijt met ponyrijden, niet naar school gaat en vecht tegen de eenzaamheid.

De dagen zijn droog en leeg. Haar vader Greg overlijdt na de val van zijn paard, haar moeder is bijna blind door een oogziekte. De titel van het boek verwijst naar het hoofdstuk waarin Linda, haar moeder, elke dag fotonegatieven tegen het zonlicht houdt om te kijken hoeveel haar gezichtsvermogen achteruit gaat.

Het huishouden verslonst, haar moeder is depressief en haar oudere halfzusje Ilana is de treurigheid in huis moe en pakt haar biezen en vertrekt naar haar biologische vader Maurice, in de stad.

De manier waarop Anne Provoost het verhaal vertelt bewonder ik, ze is voorzichtige met het beschrijven van de gebeurtenissen, ze suggereert graag en laat ruimte aan de lezer om de witte plekken in te vullen. De manier waarop ze over gevoelens schrijft is zoals je in de zon moet kijken: niet rechtstreeks maar met een filter.
Provoost prikkelt je verbeelding.