In de drie lange verhalen uit van Manon Uphoff, trof ik de raadselachtige en duistere sfeer aan die ik al kende uit haar eerdere roman ‘Vallen is als vliegen’. Ik was destijds zeer onder de indruk van het boek, reden om nu ook ‘Laat me binnen’ te kopen.

De hoofdpersonen uit de drie verhalen worstelen op hun eigen manier met eenzaamheid, met zich niet kunnen binden. Zij willen meedoen met het leven, ze willen erbij horen maar het lukt hun niet enig verbond aan te gaan. De titel, een wens en gebod tegelijkertijd, is dan ook zeer toepasselijk.

In het openingsverhaal sluipt een jonge moeder elke nacht door het struikgewas rond het appartementsgebouw waarin haar echtgenoot en hun dochtertje liggen te slapen.
In het tweede verhaal is de schrijfster van het verhaal op zoek naar de motivatie van haar zwager Hussein Hebibović om te gaan vechten in de burgeroorlog in het voormalige Joegoslavië.
‘Harold en Linde’ is met 91 pagina’s het langste en derde verhaal in de bundel. Linde mijmert over haar relatie met haar inmiddels overleden broer Harold. Wat was de betekenis van hun gedeelde jeugd, van hun gezamenlijk verleden met hun hardvochtige stiefvader? En waarom zijn hun levenspaden zo dramatisch uiteen zijn gaan lopen.